سارا جسیکا پارکر به انتقادات از دنباله سریال «جنسیت و شهر» واکنش نشان داد
پس از پخش قسمت پایانی فصل سوم سریال And Just Like That در تاریخ ۲۳ مرداد ۱۴۰۴ (۱۴ آگوست ۲۰۲۵)، سارا جسیکا پارکر در گفت‌وگویی با روزنامهٔ نیویورک‌تایمز اعلام کرد که واکنش‌های منفی برخی مخاطبان نسبت به این سریال، برایش اهمیتی ندارد. او گفت:
فکر نمی‌کنم ظرفیت این را داشته باشم که وقت زیادی صرف فکر کردن به این موضوع کنم. همیشه تلاش کردیم داستان‌هایی تعریف کنیم که واقعی یا جذاب باشند. راستش، اهمیتی نمی‌دهم. چون سریال به‌شدت موفق بوده و ارتباطی که با مخاطب‌ها برقرار کرده، واقعاً معنادار بوده است.
سریال «جنسیت و شهر»، ساختهٔ دارن استار نخستین‌بار در سال ۱۹۹۸ از شبکهٔ HBO پخش شد و با حضور پارکر، کیم کاترال، کریستن دیویس و سینتیا نیکسون به‌عنوان چهار دوست نیویورکی، به یکی از آثار جریان‌ساز تلویزیون تبدیل شد. این مجموعه در طول شش فصل، بیش از پنجاه بار نامزد دریافت جایزهٔ اِمی شد و دو فیلم سینمایی و یک سریال پیش‌درآمد نیز از آن ساخته شد.
در سال ۲۰۲۳، نسخهٔ جدیدی با عنوان And Just Like That بدون حضور کاترال، دوباره بازیگران اصلی را گرد هم آورد. این سریال با وجود استقبال اولیه، در فصل‌های بعدی با کاهش مخاطب و نقدهای ضدونقیض مواجه شد. بسیاری از مخاطبان، سریال را به‌دلیل بازتکرار مضامین قدیمی و تلاش‌های سطحی برای به‌روز شدن فرهنگی، مورد انتقاد قرار دادند. برخی حتی به‌صورت هفتگی قسمت‌ها را صرفاً برای تماشای لحظات ناخوشایند دنبال می‌کردند؛ پدیده‌ای که در رسانه‌ها با عنوان «تماشای نفرت‌آمیز» شناخته می‌شود.
دو هفته پیش از پخش قسمت پایانی فصل سوم، شبکهٔ HBO اعلام کرد که این سریال برای فصل چهارم تمدید نخواهد شد. قسمت پایانی با عنوان «مهمانی یک‌نفره»، شخصیت «کری» را در حالی نشان می‌دهد که پس از سال‌ها روابط پیچیده، جدایی‌ها و ماجراهای عاشقانه، در نهایت به‌تنهایی خود بازمی‌گردد.
برخی طرفداران این پایان را نامناسب و ناهماهنگ با مسیر شخصیت «کری» دانستند، اما پارکر نظر دیگری دارد. او در پاسخ به این پرسش که آیا از پایان‌بندی راضی است، گفت:
کاملاً. حس خوبی نسبت بهش دارم. فکر می‌کنم کری در موقعیت خوبی قرار گرفت.
در گفت‌وگویی دیگر با مجلهٔ People، پارکر دربارهٔ واکنش‌های منفی گفت:
ممکن است چیزهایی بخوانی یا بشنوی که حس خوبی نداشته باشند. وقتی بخشی از یک جامعه هستی، از مردم احساسات مختلفی می‌بینی. این احساسات می‌توانند تغییر کنند. ما واقعاً می‌خواهیم مردم تمام آن احساسات را داشته باشند. وظیفهٔ ما نیست که آن‌ها را کنترل یا اصلاح کنیم.